W momencie przybycia na ziemie polskie wielu osadników z krajów centralnej Europy przywiozło ze sobą nie tylko swoje warsztaty tkackie. Przywieźli też modną w ich stronach kulturę mieszkaniową, skrojoną pod możliwości finansowe i mieszczańskie gusta. Umiar i funkcjonalność połączone z artyzmem detalu zdobniczego są tym, co wyróżnia ten styl spośród innych.
Styl Biedermeier (w odróżnieniu od wielkomiejskiego i arystokratycznego Empire) skrojony był na kieszeń solidnych rzemieślników, pragnących pokazać się jako osoby kulturalne, posiadające już odpowiedni status majątkowy, a jednocześnie skromne i gospodarne.
Główną cechą bidermeieru są prostota i dostępność, które pełnią niejako funkcję edukacyjną. Sztuka ma odpowiadać na pytania, uczyć i jednocześnie dawać rozrywkę. Ani artysta, ani też samo dzieło nie są tu już uprzywilejowani – wartością staje się raczej wykonanie, które ma “przemawiać”, uczyć i cieszyć. W pewnym sensie każdy we własnym domu może być artystą; każdy, nawet “najprostszy” odbiorca, powinien tę sztukę rozumieć.
Wystawa prezentowana w muzeum to zaaranżowany salonik, w którym wyeksponowano najbardziej charakterystyczne meble: sofę, krzesła sekreterę czy serwantkę. Centralnym punktem wystawy będzie jednak mający już dwieście lat intarsjowany stół tzw. „klapiak”.
Ciekawym elementem zdobniczym jest intarsjowany blat wykonany z drewna w kolorze miodu. Pochodzi prawdopodobnie z pracowni kaliskiego producenta mebli Mohra, którego wyroby bez trudu odnajdziemy wśród mebli w warszawskim Belwederze. Celem wystawy jest ukazanie zarówno piękna i harmonii tego stylu, jak i wyglądu reprezentacyjnego pomieszczenia w domu zduńskowolskiego rzemieślnika w I połowy XIX w.
