Stefan Józef Wincenty Złotnicki był szlachcicem herbu Nowina, chociaż często mylnie przypisywany jest mu herb Prawdzic, którym zresztą sam się posługiwał. Dziedzic dóbr zduńskowolskich, założyciel miasta Zduńska Wola. Na początku XIX w. dzięki jego staraniom rozpoczął się masowy napływ osadników do Zduńskiej Woli, który umożliwił dynamiczny rozwój osady. Osadnicy przybywali zarówno z Poznańskiego, Śląska, jak i z Saksonii, Prus oraz Czech. Pomyślny rozwój osady spowodował, że dziedzic Złotnicki wystąpił do władz Królestwa Kongresowego z wnioskiem o nadanie jej statusu miasta. Korzystając z pobytu w Zduńskiej Woli w dniu 20 lipca 1825 roku cesarza Aleksandra I, Złotnicki uzyskał przychylną decyzje i jeszcze tego samego roku otrzymał dekret z podpisem księcia Zajączka, Namiestnika Królestwa Polskiego, na mocy którego Zduńska Wola stała się miastem.
Autor portretu znajdującego się obecnie w zbiorach Muzeum Historii Miasta Zduńska Wola niestety pozostaje nieznany.
Obraz powstał w technice olejnej. Całość kolorystyki utrzymana jest w przytłumionych ciemnych barwach. Jedynym kontrastowym elementem jest czerwono-złote krzesło, na którym siedzi Złotnicki.
Postać szlachcica została ukazana z półprofilu. Mężczyzna siedzi na zdobionym krześle. Ubrany jest w ciemny strój z epoki, przy szyi wystaje kawałek białego kołnierzyka. W prawej dłoni Złotnickiego znajduje się złoty cyrkiel, co symbolizować może jego przynależność do wolnomularstwa. Drugim sposobem interpretacji tego elementu jest nadanie postaci Złotnickiego atrybutów twórcy miasta. Za mężczyzną znajduje się kilka książek i zwojów papieru. Na niektórych z nich możemy odczytać tytuły. Są to m.in. konstytucja z 3 maja 1791 roku i konstytucja królestwa polskiego. Pozwala to na dokładniejsze wydatowanie portretu.. Na podstawie sposobu malowania, czy też właśnie wspomnianych dokumentów stwierdzić można, że obraz ten powstał prawdopodobnie w okolicach lat 40, czy też 50 XIX wieku. Sposób, w jaki autor namalował ten portret jest charakterystyczny dla malarstwa olejnego. Użycie tej techniki dawało możliwość uwydatnienia różnicy między oświetlonymi, a zacienionymi partiami obrazu. Cienkie warstwy farby, nanoszone jedna na drugą, tworzą gładką i równą powierzchnię malarską, dodatkowo błyszczący werniks naniesiony na powierzchnię dzieła potęguje to wrażenie.
Tekst: Martyna Góralczyk
